Announcing: BahaiPrayers.net

Wiara założona przez Bahá’u’lláha zrodziła się w Persji około połowy dziewiętnastego wieku i po kolejnych wygnaniach jej Założyciela, zakończonych zesłaniem Go do tureckiej kolonii karnej w Akce, a później po Jego śmierci i złożeniu na wieczny spoczynek w niedalekim sąsiedztwie, założyła swoje stałe centrum duchowe w Ziemi Świętej i obecnie buduje podstawy swego światowego centrum administracyjnego w Hajfie.

Zarówno na podstawie jednoznacznych zapewnień Autora jak i ogólnego charakteru rozwoju wspólnoty bahaickiej na wszystkich kontynentach świata nie może ona być postrzegana inaczej, niż jako religia światowa, której przeznaczeniem jest rozwinąć się w miarę upływu czasu we wspólnotę ogólnoświatową, której nastanie konieczne jest, aby zasygnalizować Złoty Wiek ludzkości, wiek, w którym jedność rasy ludzkiej stanie się niepodważalna i osiągnie ona swą dojrzałość, a jej wspaniałe przeznaczenie ujawni się poprzez narodzenie i rozkwit cywilizacji obejmującej cały świat.

Mimo, iż powstała z szyickiego islamu i uznawana była we wczesnym okresie, zarówno przez wyznawców tak islamu, jak i różnych odłamów chrzescijaństwa za nieznaną sektę, kult azjatycki czy odłam religii muzułmańskiej, Wiara ta obecnie coraz wyraźniej wykazuje swoje prawo do uznania Jej nie za jeszcze jeden system religijny nałożony na skłócone wyznania, dzielące ludzkość i zaciemniające jej losy przez pokolenia, lecz raczej za potwierdzenie odwiecznych prawd stanowiących podstawy wszystkich religii przeszłości, za jednoczącą siłę wpajającą wyznawcom tych religii nową siłę duchową, napawającą ich nową nadzieją i miłością do ludzkości, zapalającą w nich nową wizję podstawowej jedności ich religijnych doktryn i rozwijającą przed ich oczyma wspaniałe przeznaczenie ludzkiej rasy.

Podstawową zasadą ogłoszoną przez Bahá’u’lláha i niezachwianie wyznawaną przez wyznawców Jego Wiary jest, że prawda religijna nie jest absolutna lecz względna, że Boskie Objawienie jest procesem stałym i stopniowym, wszystkie wielkie religie świata są boskiego pochodzenia, a ich podstawowe zasady są w pełnej harmonii, ich dążenia i cele są jedne i te same, ich nauki są fazami jednej prawdy, ich funkcje się uzupełniają, różnią się w mniej ważnych aspektach swych doktryn a ich misje przedstawiają kolejne etapy duchowej ewolucji ludzkiego społeczeństwa.

Celem Bahá’u’lláha, Proroka tej nowej i wielkiej ery, w którą ludzkość wkroczyła - Jego, którego nadejście spełnia przepowiednie Starego i Nowego Testamentu, jak również Koranu dotyczące przyjścia Obiecanego podczas końca świata, w Dniu Sądu - nie jest zniesienie lecz spełnienie Objawień przeszłości, pojednanie raczej niż podkreślanie rozbieżności między skłóconymi religiami dzielącymi współczesne społeczeństwo.

Jego celem, dalekim od pomniejszania pozycji poprzedzających Go Proroków lub niweczenia Ich nauk, jest potwierdzenie podstawowych prawd zawartych w tych naukach w sposób odpowiadający potrzebom i zgodnie z ich charakterem, w sposób znajdujący zastosowanie wobec problemów, nieszczęść i dylematów czasów, w których żyjemy. Jego misją jest głoszenie, że minęły lata niemowlęctwa i dzieciństwa ludzkiej rasy, że wstrząsy związane z obecnym okresem jej dojrzewania powoli i bolesnie przygotowują ją do osiągnięcia dojrzałości i zapowiadają nadejście Wieku Wieków, gdy miecze zostaną przekute na pługi, gdy Królestwo obiecane przez Jezusa Chrystusa zostanie ustanowione, a pokój planety zapewniony ostatecznie i na stałe. Bahá’u’lláh nie twierdzi również, że Jego Objawienie jest ostatnie, zastrzega raczej, że pełniejsza miara prawdy, niż ta, którą Wszechmocny zezwolił Mu przekazać ludzkości w tak krytycznym momencie jej losów, zostanie odkryta na przyszłych etapach stałej i nieograniczonej ewolucji ludzkości.

Wiara Bahá’í podtrzymuje jedność Boga, uznaje jedność Jego Proroków i wpaja zasadę jedności i kompletnościcałej ludzkiej rasy. Głosi ona potrzebę i nieuchronność zjednoczenia ludzkości, zapewnia jego stopniowe nadejście i twierdzi, że jedynie przeobrażający duch Boży,działający przez Jego wybranego na ten dzień Objawiciela (dosł. Rzecznika), może ostatecznie do tego zjednoczenia doprowadzić. Poza tym nakłada na wyznawców podstawowy obowiązek nieskrępowanego poszukiwania prawdy, potępia wszelkie rodzaje uprzedzenia i przesądy, oświadcza, iż celem religii jest krzewienie przyjaźni i zgody, głosi jej zasadniczą zgodność z nauką i uznaje za główny czynnik uspokojenia i systematycznego postępu ludzkiej społeczności. Wyraźnie podtrzymuje zasadę równych praw, możliwości i przywilejów dla mężczyzn i kobiet, kładzie nacisk na obowiązkową oświatę, eliminuje skrajności ubóstwa i bogactwa, znosi instytucję kapłaństwa, zabrania niewolnictwa, ascezy, żebractwa i życia zakonnego, nakazuje monogamię, odradza rozwody, odkreśla konieczność ścisłego posłuszeństwa wobec rządu, wynosi wartość wszelkiej pracy wykonywanej w duchu służby do rangi oddawania czci Bogu, nakłania do stworzenia lub wybrania międzynarodowego języka pomocniczego i nakreśla struktury instytucji, które mają ustanowić i utrzymać ogólny pokój ludzkości.

Wiara bahá’í niejako otacza trzy postaci. Pierwszą z nich był młodzieniec pochodzący z Shirazu o nazwisku Mirza Ali-Muhammad, znany jako Báb (Brama), który w maju 1844 roku, w wieku 25 lat obwieścił, iż jest Zwiastunemi zgodnie ze świętymi Pismami wcześniejszych Objawień ma zapowiedzieć i przygotować drogę nadejścia Potężniejszego od Siebie, którego zadaniem będzie, zgodnie z tymi Pismami rozpoczęcie ery prawości i pokoju, ery, która zostanie obwołana jako spełnienie wszystkich poprzednich Objawień i zapoczątkuje nowy cykl religijnej historii ludzkości. Natychmiastowe i dotkliwe prześladowania wszczęte przez zorganizowane siły panującej religii i państwa w Jego rodzinnym kraju doprowadziły kolejno do Jego aresztowania, wygnania w góry Adhirbayjanu, uwięzienia w twierdzach Mah-Ku i Chihriq i wykonanie na Nim wyroku w czerwcu 1850 roku przez pluton egzekucyjny na placu publicznym w Tabrizie. Ponad dwadzieścia tysięcy Jego wyznawców zostało zamordowanych z tak barbarzyńskim okrucieństwem, iż wzbudziło to gorące współczucie i niezmierny podziw licznych zachodnich pisarzy, dyplomatów, podróżników i uczonych, z których wielu było świadkami tej przerażającej przemocy i to słoniło ich opisania jej w swych książkach i pomiętnikach.

Mirza Husayn-Ali, nazwany Bahá’u’lláhem (Chwała Boga), pochodzący z (regionu) Mazindaran, którego nadejście przepowiedział Báb, został zaatakowany przez te same siły ciemnoty i fanatyzmu, uwięziony w Teheranie, w 1852 skazany na banicję ze swego ojczystego kraju do Bagdadu, stamtąd do Konstantynopola i Adrianopola i ostatecznie do więziennnego miasta Akki, gdzie przebywał więziony przez ponad 24 lata i w sąsiedztwie której zmarł w 1892 roku. Podczas Swego wygnania, a zwłaszcza w Adrianopolu i Akce, sformułował prawa i przepisy dotyczące Swego Objawienia, objaśnił w ponad stu tomach zasady Swej Wiary, proklamował Swoją Misję królom i rządzącym zarówno Wschodu jak i Zachodu, zarówno chrześcijańskim jak i muzułmańskim, zwrócił się do papieża, kalifa Islamu, głów rządów w republikach kontynentu amerykańskiego, do całego chrześcijańskiego stanu kapłańskiego, do szyickich i sunnickich przywódców islamskich, do kapłanów religii Zaratustry. Proklamował w tych pismach Swe Objawienie, wzywał tych, do których się zwracał, by podążyli za Jego wołaniem i stali się zwolennikami Jego Wiary, przestrzegał ich przed konsekwencjami jej odrzucenia, niekiedy potępiał ich arogancję i tyranię.

Jego najstarszy syn, Abbas Effendi, znany jako ‘Abdu’l-Bahá (Sługa Bahy), wyznaczony przez Niego jako Jego prawowity następca i upoważniony interpretator Jego nauk, Który od wczesnego dzieciństwa był blisko związany ze Swym Ojcem, dzielił Jego wygnanie i cierpienia, pozostał więźniem do 1908 roku, kiedy, dzięki Rewolucji Młodych Turków, odzyskał wolność. Ustanawiając Swą siedzibę w Haifie, rozpoczął wkrótce potem Swą trzyletnią podróż do Egiptu, Europy i Ameryki Północnej, podczas której wyjaśniał nauki Swego Ojca wobec licznie zgromadzonej publiczności i przepowiedział nadejście tej katastrofy, która wkrótce miała ludzkość spotkać. Wrócił do Swej siedziby w przeddzień pierwszej wojny światowej, podczas której stale narażony był na niebezpieczeństwo aż do wyzwolenia Palestyny przez siły dowodzone przez generała Allenby’ego, który otoczył najtroskliwszą opieką Jego i małą grupę Jego towarzyszy-wygnańców w Akce i Hajfie. Zmarł w 1921 roku i został pochowany w krypcie mauzoleum wzniesionego na Górze Karmel na wyraźne polecenie Bahá’u’lláha dla szczątków Bába, które wcześniej zostały przeniesione z Tabrizu do Ziemi Świętej, po przechowaniu ich i ukrywaniu przez ponad 60 lat.

Zgon Abdu’la-Bahá zaznaczył koniec pierwszego i Bohaterskiego Wieku Wiary Bahá’í i rozpoczął Wiek Kształtowania, któremu przeznaczone było oglądanie stopniowego powstawania Porządku Administracyjnego, którego ustanowienie zostało przepowiedziane przez Bába, prawa objawione przez Bahá’u’lláha, a kształt nakreślony przez ‘Abdu’l-Bahá w Jego Testamencie, i którego fundamenty są obecnie kładzione przez narodowe i lokalne rady wybrane przez zdeklarowanych wyznawców Wiary i które torują drogę powstaniu Rady Światowej, która będzie nazwana Powszechnym Domem Sprawiedliwości** który, wraz ze mną, wyznaczonym jako Głowa i upoważnionym interpretatorem nauk bahaickich, musi koordynować i kierować sprawami społecznosci bahaickiej….

Porządek Administracyjny Wiary Bahá’u’lláha, którego przeznaczeniem jest przeistoczyć się w Bahaicką Wspólnotę Światową, który przetrwał już ataki skierowane przeciw jego instytucjom przez tak potężne siły jak królowie z dynastii Qajar, kalifowie Islamu, duchowi przywódcy Egiptu i nazistowski rząd w Niemczech, rozwinął już swe struktury na każdym kontynencie świata….

Porządek Administracyjny, niepodobny do systemów powstałych po śmierci Założycieli różnych religii, jest boskiego pochodzenia, bezpiecznie opiera się na prawach, naukach, przepisach i instytucjach, które Sam Założyciel Wiary szczegółowo sformułował i wyraźnie ustanowił…

Wiara, której służy ten porządek, którą zabezpiecza i krzewi jest- należy zaznaczyć to w tym miejscu, - nadprzyrodzona w swojej istocie, ponadnarodowa, całkowicie apolityczna, bezstronna i skrajnie przeciwna jakiejkolwiek polityce lub szkole myślenia starającej się wywyższyć jakąkolwiek szczególną rasę, klasę lub naród. Jest wolna od jakiejkolwiek formy kościelnej, nie posiada ani duchowieństwa, ani rytuałów i jest utrzymywana wyłącznie przez dobrowolne datki czynione przez zdeklarowanych wyznawców. Mimo, iż lojalni wobec swych poszczególnych rządów, mimo, iż przepojeni miłością do własnego kraju i starający się zawsze krzewić jego najwyższe dobro, jednakże wyznawcy Wiary Bahá’í, uznając ludzkość za jedną całość i głęboko związani z jej żywotnymi interesami, nie zawahają się podporządkować każdego partykularnego interesu, czy to osobistego, regionalnego czy narodowego, nadrzędnemu dobru ludzkości jako całości, doskonale świadomi, że w świecie ludów i narodów wzajemnie od siebie zależnych, korzyść części zostanie najlepiej osiągnięta poprzez korzyść całości i że żadna z części składowych nie może osiągnąć trwałych rezultatów, jesli powszechne dobro całości zostanie zaniedbane.

Nie należy pomijać faktu, że Wiara potwierdziła już i pokazała swój niezależny charakter religijny, wyzwoliła się z więzów ortodoksji niektórych krajów islamskich, zdobyła w jednym z nich spontaniczne świadectwo swego niezależnego statusu religijnego i zdobyła królewski hołd dla swej sprawy.

„To jest jak wielki uścisk,” to własne słowa uznania królowej Rumunii, Marii, „ogarniający wszystkich tych, którzy szukali słów nadziei. Uznaje wszystkich minionych wielkich Proroków, nie niszczy innych wyznań i otwiera wszystkie drzwi….Nauka Bahá’í daje pokój duszy i nadzieję sercu. Dla poszukujących utwierdzenia, słowa Ojca są niczym źródło na pustyni po długiej wędrówce… . Posłanie, które dali nam Bahá’u’lláh i Jego syn ‘Abdu’l-Bahá jest cudowne. Ustanowili je łagodne, wiedząc, że drzemiące w nim ziarno wiecznej prawdy musi się ukorzenić i rozrosnąć… .To jest posłanie Chrystusowe podjęte od nowa, niemal w tych samych słowach, lecz przystosowane do tysiącletniej różnicy istniejącej między tamtymi laty a dniem dzisiejszym …Jeśli kiedykolwiek imiona Bahá’u’lláha czy Abdu’la-Bahá zwrócą waszą uwagę, nie odkładajcie ich pism. Odszukajcie ich Księgi i pozwólcie ich wspaniałym, przynoszącym pokój, wzbudzającym miłość słowom i naukom zapaść w wasze serca tak, jak zapadły w moje.”

„Nauki Bábitów,” pisał Lew Tołstoj, „… .mają przed sobą wielką przyszłość…Podzielam więc poglądy Bábitów całym moim sercem, ponieważ nauczają ludzi braterstwa, równości i poświęcenia życia materialnego dla służby Bogu… Nauki Bábitów przychodzące do nas z islamu stopniowo rozwinęły się dzięki naukom Bahá’u’lláha i przedstawiają nam teraz najwyższą i najczystszą formą nauki religijnej.”

„Przekażcie te zasady dyplomatom” brzmi wskazówka nieżyjącego prezydenta Masaryka, „ (przekażcie je) na uniwersytety, kolegia i do innych szkół, a także piszcie o nich. To ludzie, którzy doprowadzą do powszechnego pokoju.” „Nauka bahaicka,” oświadcza prezydent Edward Benesa, „jest jednym z wielkich instrumentów ostatecznego zwycięstwa ducha i ludzkości…Sprawa bahaicka jest jedną z wielkich moralnych i społecznych sił w całym dzisiejszym świecie. Jestem dziś bardziej przekonany niż kiedykolwiek, że wraz z rosnącymi moralnymi i politycznymi kryzysami na świecie musimy mieć lepszą międzynarodową koordynację. Konieczny jest taki ruch, jak Sprawa bahaicka, która toruje drogę dla powszechnej organizacji pokojowej.”

„Jeśli był jakiś Prorok w ostatnich czasach,” zapewnia wielebny T. K. Cheyne w swym „The Reconciliation of Races and Religions” („Pogodzenie ras i religii”), „to jest nim Bahá’u’lláh, do którego musimy pójść. Charakter jest ostatecznym sędzią. Bahá’u’lláh był człowiekiem najwyższej klasy - klasy Proroków.” „Można doprawdy,” oświadcza hrabia Samuel of Carme„wybrać punkty podstawowej zgodności spośród wszystkich wyznań. To jest głównym celem religii bahá’í, której podstawy i rozwój są jednym z najbardziej niezwykłych ruchów, które wyszły ze Wschodu w ostatnich pokoleniach.”

„Palestyna”, brzmi pisemne oświadczenie profesora Normana Bentwicha, „zaiste może dzisiaj być uznana za kraj nie trzech, lecz czterech wyznań, ponieważ wiara bahá’í, która ma swoje centrum wiary i pielgrzymek w Akce i Hajfie, nabiera charakteru światowej religii. Jak sięga jej wpływ na ziemi, stanowi ona czynnik pracujący dla międzynarodowego i międzyreligijnego pozrozumienia.”

Na koniec opinia osoby tak wybitnej, jak były mistrz Balliol College, profesor Benjamin Jowett: ”Ruch Bábitów może stać się obietnicą na przyszłość.” Profesor Lewis Campbell, wybitny uczeń profesora Joweta, potwierdził jego stwierdzenie cytując jego słowa: „Ten Ruch bahá’í jest najpotężniejszym światłem, które przyszło na świat od czasu Jezusa Chrystusa. Musicie na nie patrzeć i nigdy nie stracić go z oczu. Jest zbyt potężne i zbyt bliskie temu pokoleniu, by je zrozumieć. Tylko przyszłość może objawić jego znaczenie.”